Opodatkowanie ubezpieczenia w leasingu

[Gość Aneta]

21.05.2009Interpelacja nr 8364 do ministra finansów w sprawie refakturowania ubezpieczenia przez firmy leasingoweLiczne wątpliwości budzi kwestia refakturowania ubezpieczenie przez firmy leasingowe. Ostatnia decyzja Sądu Administracyjnego we Wrocławiu (sygn. I SA/wr881/08) wywołało niepokój zarówno wśród leasingodawców i leasingobiorców. Usługi ubezpieczeniowe nie są obłożone podatkiem VAT. Orzecznictwo stwierdza, że firma użyczająca samochód przedsiębiorcy musi zwiększyć jego składkę o podatek VAT.Zastosowanie orzecznictwa oznaczałoby, że od 1 maja 2004 r. leasingodawcy błędnie stosowali zwolnienie od VAT. Konieczność korekty tych rozliczeń oznaczałoby ogromne koszty. W momencie spowolnienia gospodarki może to oznaczać, że zostanie zmniejszona sprzedaż nowych samochodów, a także maszyn. Firmy będą pracowały na przestarzałym sprzęcie, ograniczając zakupy nowych urządzeń. To spowoduje mniejsze wpływy do budżetu państwa z tytułu podatków od firm je wytwarzających i osób zatrudnionych.W związku z tym mam pytanie do Pana Ministra:Czy prawo podatkowe może działać na szkodę podatnika?Kiedy będzie jasna wykładnia VAT od ubezpieczenia w przypadku leasingu?Z poważaniemPoseł Konstanty OświęcimskiWarszawa, dnia 4 marca 2009 r.Odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów - z upoważnienia ministra - na interpelację nr 8364 w sprawie refakturowania ubezpieczenia przez firmy leasingoweSzanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na przesłaną przy piśmie z dnia 12 marca 2009 r., znak: SPS-023-8364/09, interpelację pana posła Konstantego Oświęcimskiego w sprawie refakturowania ubezpieczenia przez firmy leasingowe, uprzejmie wyjaśniam.Przepisy w zakresie podatku od towarów i usług podlegają ścisłej harmonizacji z przepisami prawa Unii Europejskiej dotyczącymi podatków obrotowych. Podstawowym aktem w zakresie tego podatku jest dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. nr 347/1, z późn. zm.). Przepisy tej dyrektywy nie posługują się pojęciem ˝refakturowania˝. Nie ma zatem podstaw, aby takie pojęcie wprowadzić do funkcjonujących w polskim systemie prawnym przepisów dotyczących podatku od wartości dodanej.Przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) w zakresie określenia podstawy opodatkowania odpowiadają w swej istocie odpowiednim zapisom dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.W myśl art. 29 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług podstawę opodatkowania stanowi obrót, rozumiany jako kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Podstawę opodatkowania (z zastrzeżeniem spełnienia określonych przepisami warunków) zmniejsza się jedynie o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, a także zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.Ww. przepisy nie precyzują wprawdzie, jakie elementy należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania, posłużenie się jednak sformułowaniem ˝całość świadczenia należnego od nabywcy˝ pozwala na uznanie, że w podstawie opodatkowania należy uwzględnić wszelkie dodatkowe koszty bezpośrednio związane z dostawą towarów lub ze świadczeniem usługi zasadniczej, którymi w efekcie obciążany jest nabywca świadczenia. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego. W przypadku nawet gdyby te elementy wykazane zostały na fakturze odrębnie, nie zmieni to faktu, że dla potrzeb opodatkowania podatkiem od towarów i usług powiększą one podstawę opodatkowania dostarczanego towaru lub świadczonej usługi.W przypadku świadczenia usług leasingu wraz z ubezpieczeniem przedmiotu leasingu koszty tego ubezpieczenia również powiększą podstawę opodatkowania świadczonych usług.Sytuacja, w której umowa ubezpieczenia zawierana jest przez leasingodawcę, który następnie żąda od leasingobiorcy pokrycia kosztów tego ubezpieczenia, nie jest tożsama ze świadczeniem przez leasingodawcę usługi ubezpieczeniowej. Stroną umowy ubezpieczenia nie jest leasingobiorca. Przyjęcie takiego założenia byłoby sprzeczne z przepisami ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151).Koszty ubezpieczenia zatem, którymi obciążany jest leasingobiorca, są elementem podstawy opodatkowania usługi leasingu i podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla czynności głównej, czyli leasingu.W tym kontekście nie mogę podzielić poglądu, że przepisy prawa podatkowego w tym przypadku działają na szkodę podatnika, tym bardziej że z przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej jasno wynika obowiązek do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawach.Pokrycie zaś przez leasingobiorcę kosztów tego ubezpieczenia nie stanowi zapłaty za świadczoną usługę ubezpieczeniową, a jedynie zwrot kosztów poniesionych przez leasingodawcę, stanowiących jeden z elementów kalkulacyjnych usługi leasingu.Z poważaniemPodsekretarz stanu Maciej GrabowskiWarszawa, dnia 1 kwietnia 2009 r.