Napisano 16 wrzesień 2009 - 23:26
3. rozporządzenie nr 13 nie jest planem zagospodarowania, ale działa na zewnątrz. Jest aktem prawa miejscowego.
Różnica polega na tym, że w przypadku uchwalenia planu miejscowego przysługuje odszkodowanie lub wykup działki a w przypadku ustanowienia parku krajobrazowego ustawodawcy się ,,zapomniało".
Nie można też skorzystać z at. 417 kodeksu cywilnego, ponieważ ustanowienia parku nie jest działaniem ,,bezprawnym" (cokolwiek myśleć o takim prawie)
Wypłata odszkodowania możliwa jedynie w przypadku zmiany planu do uchwalenia którego nie sposób zmusić gminę.
CYTATTylko pytanie czy mogę się powołać na Art. 36. Ustawy o Planowaniu jeżeli plan wygasł?
nie.
Wygasł, nie ogranicza prawa własności.
CYTATCzy wygaśnięcie oznacza zmianę?
nie.
Zmian dokonuje się tylko w trybie przewidzianym u.p.z.p. i innych ustawach (w tym wypadku ustawa o ochronie przyrody nakazuje plany uzgadniać)
Jedyna opcja to zaskarżenie rozporządzenia do WSA. Co może być trudne i kosztowne. Całkiem niezłe wyzwanie.
Wyjaśniam na czym polega:
problem nie tkwi w samym rozporządzeniu o utworzeniu parku tylko w planie ochrony. Istnieją 2 rozporządzenia nr 13: pierwsze z 16 kwietnia 2004, drugie z 4 kwietnia 2005.
te starsze to plan ochrony parku na 20 lat. Plan ochrony nie powinien być aktem prawa miejscowego (nie działać ,,na zewnątrz").
Zgodnie z art. 20
4. Plan ochrony dla parku krajobrazowego zawiera:
CYTAT6) ustalenia do studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
gmin, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego,
planów zagospodarowania przestrzennego województw oraz planów zagospodarowania
przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej dotyczące eliminacji lub ograniczenia zagrożeń zewnętrznych.
co oznacza, że obowiązują gminy w przypadku uchwalenia nowego planu. No i ustalają sobie np. w
§ 34.
CYTATUstalenia ogólne dotyczące strefy terenów osadniczych, przez którą należy rozumieć tereny dopuszczonej zabudowy.
1. Ustala się, określone na załączonych rysunkach (załączniki nr 3.1 – 3.13) następujące tereny dopuszczonej zabudowy w granicach Parku:
1)tereny w Aleksandrowie (m. st.Warszawa - dzielnica Wawer), tworzące wyróżniającą się jednostkę urbanistyczną; Zał. 3.1.
2)tereny ciągu osadniczego Tabor-Podbiel (gmina Celestynów); Zał. 3.2.1 i 3.2.2.
3)teren dopełnienia i kontynuacji układu osadniczego Dąbrówki (gmina Celestynów); Zał. 3.3.
4)tereny gniazdowego osadnictwa Ponurzycy (gmina Celestynów); Zał. 3.4.
5)tereny śródleśne w sołectwie Emów (gmina Wiązowna); Zał. 3.5.
6)teren leśny w Starej Miłosnej (m. st. Warszawa – dzielnica Wesoła); Zał. 3.6.
7)tereny leśne Soplicowa (zabudowa w lesie – miasto Otwock); Zał. 3.7.
8)teren śródleśny w Zbójnej Górze – rejon Traktu Napoleońskiego (m. st.Warszawa - dzielnica Wawer); Zał. 3.8.
9)teren leśny w Zbójnej Górze – rejon ul. Janosika i Kwitnącej Akacji (m. st. Warszawa -dzielnica Wawer); Zał. 3.9.
10)teren leśny w Wiśniowej Górze – ciąg zabudowy wzdłuż ul. Henryka Wierzchowskiego (m. st. Warszawa - dzielnica Wawer); Zał. 3.10.
11)tereny dopełnienia układu osadniczego Celestynowa (gmina Celestynów); Zał. 3.11.
12)teren dopełnienia układu osadniczego w Pogorzeli Warszawskiej (gmina Celestynów) zał. 3.12.
13)teren dopełnienia ciągu zabudowy w rejonie Pohulanki wzdłuż Szosy Lubelskiej (m. st.Warszawa -dzielnica Wesoła); Zał. 3.13.
2. Granice terenów, o których mowa w ust. 1 wyznaczono w oparciu o:
1)liniowe elementy topografii – drogi, cieki powierzchniowe, w tym rowy melioracyjne, oraz granice kompleksów leśnych,
2)granice nieruchomości,
3)linie łączące punkty położone w jednakowej odległości od osi jezdni drogi/ulicy publicznej, określone indywidualnie dla części terenów osadniczych, tam gdzie nie wyznaczono granic w oparciu o linie wymienione w pkt 1 i 2.
i tak dalej.
Można by próbować wystąpić o warunki zabudowy (o ile pozwala na to zasada dobrego sąsiedztwa) i w przypadku odmowy argumentować, że ustalenia nie obowiązują na zewnątrz i dotyczą tylko planów miejscowych.
Inny sposób to zaskarżenie tych ustaleń. Mam nawet kilka pomysłów (wykazywanie, że ustalenia do planów w porównaniu do celów na początku rozporządzenia i są zbyt rygorystyczne, że dyrektor parku przekroczył upoważnienie ustawowe, albo poddać w wątpliwość konstytucyjność samej ustawy o ochronie przyrody w przypadku parków krajobrazowych).
Co jednak znacznie przekroczy możliwości porozumiewania się na odległość. Proszę poszukać prawnika przy wyborze tej drogi.